«Το Ποτάμι» και τα θολά… νερά του

Η παρουσία του «κομματικού» ανεκδότου υπό την ονομασία «το Ποτάμι» είναι ενδεικτική του εκφυλισμού και της κατάστασης «χαβαλέ» στην πολιτική ζωή της Χώρας. Ένα μιντιακό δημιούργημα ενός γραφικού τύπου με την ανάλογη τηλεοπτική παρουσία του και την τεράστια προβολή από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, το οποίο έχει ξεκαθαρίσει εξαρχής την θέση του ότι θέλει να λειτουργήσει ως «βενζίνη» στο όχημα της συστημικής διαχείρισης, με το να συμμετέχει σε μια μελλοντική
συγκυβέρνηση ως εταίρος. Ο επικεφαλής του σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη ερωτώμενος για τις συνεργασίες του σχήματός του δήλωσε ότι: «Αν έχω 5% ή 6% θα είμαι ουρά. Εάν ένας τέτοιος φορέας έχει 12% και το πρώτο κόμμα έχει 25% ή 27% θα υπάρχει ουρά; Όχι, θα υπάρχει ουσιαστικά συγκυβέρνηση». Η αποθέωση της λογικής του παζαριού από τον τύπο με το σακκίδιο.
Η συμμετοχή στην συγκυβέρνηση θεωρείται ως κάτι το δεδομένο, απλώς όσο περισσότερο ποσοστό έχει τόσο καλύτερη γι’ αυτόν θα είναι η διαπραγματευτική διαδικασία για τα «ανταλλάγματα» της συμμετοχής. «Ανταλλάγματα», βεβαίως, τα οποία θα έχουν να κάνουν σε αποκλειστική βάση με τα στενά συντηρητικά συμφέροντα του ιδίου και πολύ περισσότερο εκείνων που έσπευσαν να στηρίξουν και να προωθήσουν το εγχείρημά του. Την ώρα που το ΠΑΣΟΚ δίνει μάχη για να μείνει στην ζωή και ΔΗΜΑΡ είναι εντελώς ξοφλημένη, ο Θεοδωράκης είναι φανερό ότι θέλει να φανεί ως η εναλλακτική λύση, που θα δώσει στήριγμα σε μια νέα μορφή συγκυβέρνησης μετά τις επόμενες εκλογές.
Το γεγονός ότι από την Παρασκευή μέχρι και την Κυριακή θα πραγματοποιηθεί το ιδρυτικό συνέδριο του εν λόγω μορφώματος φαντάζει αρκετά οξύμωρο. Το σχήμα το οποίο εκφράζει την αποπολιτικοποίηση στο μέγιστο βαθμό, ο αχταρμάς θέσεων και απόψεων, η «σικάτη» εκδοχή του πολυπολιτισμού και της αποεθνικοποίησης, επιχειρεί «να ντύσει» τις ρηχές θέσεις του μ’ ένα πρόχειρο ένδυμα καταστατικών αρχών. Η παρουσία στο συνέδριο «προσωπικοτήτων» όπως ο Ψαριανός, ο Παπαδόπουλος και ο Λυκούδης (όλοι, πρώην ουσιαστικά, ΔΗΜΑΡίτες) δείχνει τον τυχοδιωκτισμό του όλου πράγματος. Αν μάλιστα υπολογιστούν και οι συμμετοχές του Τατσόπουλου και στελεχών της Δράσης, τότε έχουμε ένα αλλοπρόσαλλο μείγμα όπου η γελοιότητα και η φαρσοκωμωδία ανακατεύονται με τον φιλελευθερισμό και τον διεθνισμό.
Παρά το απίστευτο «σπρώξιμο» που είχε το συνονθύλευμα αυτό από τα ΜΜΕ (Το «Έθνος» είχε φτάσει στο σημείο να του δίνει κάποια στιγμή πιθανότητες για ποσοστό της τάξεως του 15%) το κάτι παραπάνω από 6% που έλαβε στις ευρωεκλογές δεν του δίνει και μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Η δεξαμενή ψήφων της Κεντροαριστεράς μοιάζει να στερεύει, ενώ με υποψήφιες μετεγγραφές αποτυχημένων πολιτευτών όπως ο Ανδρέας Παπαδόπουλος ο δρόμος προς την παρακμή και την κατάρρευση μοιάζει ως δεδομένος. Όση στήριξη κι αν υπάρχει από τα τσοντοκάναλα και τις πορνοφυλλάδες χρειάζεται και μια στοιχειώδης ικανότητα να μπορείς να ελκύεις έναν σημαντικό αριθμό ψηφοφόρων. Και όπως δείχνουν τα πράγματα η γραφική φιγούρα του παρουσιαστή παρακμιακών και φαιδρών καταστάσεων της τηλεοπτικής (και όχι κοινωνικής) «πραγματικότητας» δεν έχει τις δυνατότητες αυτές.
Γιώργος Μάστορας