Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΟΥΔΗΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΚΑΙ “ΠΥΡΟΒΟΛΕΙ” ΟΣΟΥΣ ΤΟΥ ΤΗΝ “ΕΠΕΣΑΝ” ΓΙΑ ΤΟ “ΡΟΖ ΒΙΝΤΕΟ” ΤΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΗ: ΟΙ “ΤΟΙΟΥΤΟΙ”, Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ , ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΜΑΣΟΝΟΙ ΚΑΙ ΤΟ “ΜΙΣΙΑΚΟ” ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ-ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ OSCAR

«ΑΜΑΡΤΗΣΑ  ΚΑΙ  ΠΑΛΙ»

(Ιωάννης Μεταξάς, «Ημερολόγιο», Εκδόσεις Ίκαρος, 1960)

Ο αποπροσανατολισμός της προσοχής και η μετάθεση του ενδιαφέροντος σε ασήμαντα θέματα επενδυμένα με λαχανικά, αγκυλωτούς σταυρούς και σφυροδρέπανα, αποτελεί ίδιον της τεχνικής των πορτοφολάδων και των ταχυδακτυλουργών. Όταν κάποιος σας σπρώχνει στο μετρό ή κάποιος γελωτοποιός του δρόμου (ή του Τύπου εν προκειμένω)  βγάζει  απ’ το καπέλο τον Αδόλφο Χίτλερ, ψαχτείτε για τα πορτοφόλια σας. Στην τελευταία περίπτωση,

ακόμα κι αν βεβαιωθείτε ότι το πορτοφόλι σας είναι ακόμη στην τσέπη σας, ξανακοιτάξτε το σε μία εβδομάδα, κάτι θα έχουν περάσει στη «Κολοβή Βουλή» (στα θερινά της τμήματα δηλαδή γιατί την άλλη την έκλεισαν για να παραγραφούν οι πομπές των υπουργών της), θα σας το έχουν αδειάσει μέσω Τραπέζης, εκεί που πληρώνουμε τους λογαριασμούς.  ΔΕΗ,  νερό, παραλίες που πουλιούνται και θα πρέπει να πληρώνετε εφ’ όρου ζωής εισιτήριο για να αναφωνείτε ως κάποτε οι μύριοι του Ξενοφώντος «θάλασσα, θάλασσα». Αλλιώς περιοριστείτε να την βλέπετε με το κιάλι, που και γι’ αυτό θα  πρέπει να καταβάλετε κάποιο αντίτιμο για να δείτε τον Νείλο από μακριά, κατά το γνωστό «ρατσιστικό» ανέκδοτο της δεκαετίας του ΄50, όπου ο διαμαρτυρόμενος πελάτης της διόπτρας απορώντας γιατί δεν βλέπει τα αραπάκια να κολυμπούν, δέχεται την απάντηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας: «τι να δεις ρε φίλε, μαύρος ο Νείλος, μαύρα τ’ αραπάκια, μαύρος κι εσύ, όλα μαύρα είναι στο οπτικό σου πεδίο».

Αφορμή για να επανέλθω στο προσκήνιο των παρεμβάσεων υπήρξαν οι απρόσμενες αντιδράσεις στο πρόσφατο άρθρο μου «Το καρότο και το δρεπάνι», το σχετικό με την φραστική δημοσιοποίηση λεπτομερειών μιας ιδιωτικής σκηνής της ζωής ενός νέου ανθρώπου, ο οποίος δεν κατονομάζεται μεν, αλλά εμφανώς περιγράφεται, στοχοποιείται και ενοχοποιείται χωρίς κανείς να έχει δει το αποδεικτικό «οπτικό υλικό».  Οι υποτιθέμενοι διαδικτυακοί υπερασπιστές της Χρυσής Αυγής οι οποίοι διέρρηξαν τα ιμάτιά τους, αλλά όχι τις μάσκες της ανωνυμίας τους που τους προσφέρει το διαδίκτυο, το οποίο κατά τον φίλο δημοσιογράφο Αλέξανδρο Βέλιο έχει μετατραπεί σε «δημόσιο ουρητήριο», για το ανήθικον της πράξεως καθεαυτής και την «ανηθικότητά» μου να μην ζητήσω τον ανασκολοπισμό ενός πολιτικού αντιπάλου, ξεχνούν το γεγονός ότι οι ίδιοι στοχοποιούνται ως μέλη ή υποστηρικτές μιας «εγκληματικής οργάνωσης», επειδή κάποιοι παπαγάλοι του συστήματος προβαίνουν, άνευ ουδεμιάς αποδείξεως, σε συστηματική πλύση εγκεφάλου των μαζών (αν οι μάζες υποτεθεί ότι έχουν εγκέφαλο) κατ’ εντολή των δολ-ίων κυρίων τους, με μοναδικό «ενοχοποιητικό» στοιχείο τα θρυλούμενα ιδεολογικά τους πιστεύω (τα φρονήματα δεν διώκονται, α μπα!), με βάση κάποιες παλαιές φωτογραφίες της νιότης τους, σε μια εποχή που η Ελλάδα δεν είχε ακόμα προλάβει να συνέλθει από το πολυετές κομμουνιστικό αιματοκύλισμα και τις εκατόμβες των θυμάτων που προκάλεσαν οι καπεταναίοι τύπου Φλωράκη, οι οποίοι όχι μόνον έγιναν αποδεκτοί από τους απανταχού κρετίνους περίπου ως στυλοβάτες της δημοκρατίας μας αλλά και υμνήθηκαν μεταθανατίως από ηλιθίους αστούς πολιτικούς!

Επειδή ετέθησαν επί διαδικτυακού τάπητος (της ψηφιακής κουρελούς δηλαδή) θέματα που με αφορούν προσωπικά, και δεν αναφέρομαι φυσικά στην φρασεολογία αυτή καθεαυτή των διαδικτυακών λεμβούχων που τραβάνε το κουπί της χυδαιότητας, και ότι άλλο τραβάνε καταπονώντας το, σερφάροντας στον βούρκο του εγκεφάλου τους, οφείλω κάποιες απαντήσεις, δεδομένου ότι οι πολίτες των Αθηνών με τίμησαν με την ψήφο τους και την εμπιστοσύνης τους στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές. Οι κατηγορίες που εκπέμπονται άκριτα, αδιάκριτα και ανεύθυνα, αναφέρονται στην υποτιθέμενη συμπάθειά μου προς τους ομοφυλόφιλους και την υποψία τους ότι και εγώ είμαι «τοιούτος», στο ότι ως εβραιομασόνος υποστηρίζω τον εβραίο Γαβριήλ αρχάγγελο, τον οποίο όμως ως καλοί χριστιανοί επικαλούνται εις τους ναούς της ενορίας τους, στην υπέρμετρη ανοχή μου σε παραβατικές συμπεριφορές της νεότητας καθότι όλοι οι νέοι δεν είναι έτσι σύμφωνα με τον κομπασμό κάποιων ότι αυτοί ως νέοι δεν αυνανίσθηκαν ποτέ, όπως υποτίθεται ότι το έπραξε διαδικτυακά ο αρχάγγελος (αν όντως αυτοί δεν το «έπραξαν» είναι εμφανές ότι έπασχαν εκ νεότητός τους από σεξουαλική ανικανότητα), στο ότι θεωρώ εθνικιστή τον «προδότη» Σαμαρά, και στο ότι επιζητώ να μοιράσουμε το «πετρέλαιό μας» με τους Τούρκους.

Να τα πιάσουμε ένα-ένα με τη σειρά. Όχι μόνον δεν επικροτώ το θέμα της ομοφυλοφιλίας, αλλά την προβολή, διάδοση και επέκταση του φαινομένου την θεωρώ καταστροφική για την πατρίδα μας, δεδομένου του έντονου δημογραφικού μας προβλήματος. Πέραν αυτού είμαι ιδιαίτερα ανήσυχος για το ποιοι εξωθούν μέσα από τα ελεγχόμενα διεθνώς μέσα μαζικής επικοινωνίας την μετάλλαξη των ανθρώπων σε ντοπαρισμένα όντα ασαφούς φύλου, αδύναμα να πολεμήσουν όταν πρέπει, και επιρρεπή στην χειραγώγηση και ποδηγέτησή τους από τους κοσμοκράτορες του σκότους, ενώ παράλληλα έχω θέσει δημόσια και το θέμα-ταμπού για την «πολιτικώς ορθά» (διάβαζε την «πολιτισμικώς αριστερά») σκεπτόμενη κοινωνία μας, την επαγωγική δηλαδή σχέση ομοφυλοφιλίας και λαθρομετανάστευσης, καθότι η ενίσχυση της τελευταίας ευνοεί την ελεύθερη αγορά (τι μαγική λέξη περί της κλοπής, ληστείας και τοκογλυφίας)  «τοιούτου» είδους συντρόφων δια τους έχοντας την ροπήν και την έξιν της ομοφύλου συνυπάρξεως εις σάρκαν μίαν.

Για όλα τα άλλα, ως πακέτο, υπάρχει ένα λαμπρό εθνικιστικό αντιπαράδειγμα, αυτό του Ιωάννη Μεταξά. Ουδείς από τον εθνικιστικό χώρο τον εμέμφθη ποτέ  ως εβραιομασόνο επειδή ήταν τέκτων, ουδείς τον αποκάλεσε προδότη και τουρκολάγνο επειδή μετονόμασε δρόμο της Θεσσαλονίκης σε οδό Κεμάλ Ατατούρκ και μετέτρεψε το επ’ αυτού σπίτι τού εν λόγω ντονμέ σε τουρκικό πολιτισμικό μνημείο, ουδείς ποτέ τον αποκάλεσε με την εθνική μας λέξη επειδή ομολογεί στο δημοσιευθέν προ πολλού «Ημερολόγιό» του ότι «αμάρτησε και πάλι»! «Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο», όπως θα έλεγε ξανά, αν ζούσε σήμερα, ο Νίτσε.

Κατά περίπτωση, θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα τιμώμενα από τον εθνικιστικό χώρο ονόματα, όπως για παράδειγμα του Στυλιανού Πατακού, του οποίου συνέντευξη είχα προ ετών διαβάσει σε εθνικιστική αθηναϊκή εφημερίδα, όπου όχι μόνον δεν απέκρυπτε την τεκτονική του ιδιότητα, αλλά εξυμνούσε συλλήβδην όλους τους τέκτονες ως καλούς Έλληνες πατριώτες και πιστούς χριστιανούς. Σιγά τα ωά. Προφανώς κάποιοι είναι όπως τα έλεγε και άλλοι είναι άλλα, όπως συμβαίνει σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα, εταιρείες, ομίλους, συνδέσμους, λέσχες και τα συναφή, όπου συνυπάρχουν ποικίλης φύσεως και διαφορετικών επιδιώξεων έντιμοι ή ανέντιμοι συμπολίτες μας. Ή ακόμη την περίπτωση του Ίωνα Δραγούμη, τον οποίο και εγώ εκτιμώ ιδιαίτερα, και ο οποίος μαζί με τον τέκτονα φίλο του και διαπρεπή παράγοντα του Μακεδονικού Αγώνα, τον Αθανάσιο Σουλιώτη-Νικολαΐδη, είχαν συλλάβει, μετά την επανάσταση των ντονμέδων (εξισλαμισθέντων εβραίων) Νεοτούρκων σχέδιο συνδιοίκησης και αγαστής ελληνοτουρκικής συνεργασίας. Στα πλαίσια αυτά θα πρέπει κανείς να κρίνει την αναγκαιότητα, κάτω από αναπόδραστες εξωτερικές πιέσεις, συνύπαρξης ή και συμμαχιών, που δεν εκπηγάζουν από την ροπή κάποιων πολιτικών μας στην προδοσία, αλλά από την ατυχή κατάσταση στην οποία περιπίπτει κατά καιρούς  η χώρα μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να υπάρξει  καταμερισμός και επιμερισμός των ευθυνών τους για την κατάντια μας.

Όσο για το πετρέλαιο, άφθονο το έχει και η Νιγηρία, και η Ρουμανία, και η Βενεζουέλα. Και λοιπόν; Εκείνο που είπα είναι ότι σε σχέση με την Τουρκία θα πρέπει να επιδιώκουμε την επί ίσοις όροις διαπραγμάτευση, η οποία μπορεί να επιτευχθεί τότε και μόνον τότε, εάν διασφαλίσουμε την ισοσθενή στρατιωτική παρουσία μας στην περιοχή. Τα εδάφη μας οφείλουμε να προστατέψουμε, όχι το πετρέλαιο. Αυτό ούτως ή αλλιώς, αν υπάρχει, θα το καρπωθούν άλλοι. Το εάν έχουμε το μονοπώλιο στα ψιχία που θα μας δώσουν ή αν τα μοιράσουμε με τους Τούρκους λίγο ενδιαφέρει. Το θέμα είναι να πάψουμε να είμαστε ζήτουλες.

Για τους Εβραίους τώρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχει διεθνές εβραϊκό τοκογλυφικό κεφάλαιο όπως υπάρχει και αντίστοιχο ελληνικό λαθρεμπόριο. Ο δημιουργός τού Τεν-Τεν, ο Βέλγος φασίστας Ερζέ (αναγραμματισμός των αρχικών του ονόματός του, Ζωρζ Ρεμύ, Ερ-Ζε, κατ’ αναλογία με τα πρατήρια καυσίμων της AVIN, αναγραμματισμός των αρχικών στην αγγλική του Νίκος Βαρδινογιάννης) διαπαιδαγωγούσε τα παιδιά της Ευρώπης με τους χαρακτήρες του. Με τον Τεν-Τεν στα πρότυπα του επίσης Βέλγου, ναζιστή ήρωα Λεόν Ντεγκρέλ, και με τον Ρασταπόπουλο, τον Έλληνα μεγαλολαθρέμπορο όπλων. Μας αρέσει να μας ταυτίζουν συνειρμικά όλους τους Έλληνες με τους λαθρέμπορους; Γιατί τότε να θεωρούμε όλους τους Εβραίους ως τοκογλύφους; Το πρόβλημά μας λοιπόν δεν είναι συλλήβδην οι Εβραίοι και οι Έλληνες, αλλά οι εξ’ αυτών πάσης φύσεως τοκογλύφοι και λαθρέμποροι, και όχι μόνον οι εξ’ αυτών αλλά οι απανταχού της γης «τοιούτοι». Συνεννοηθήκαμε;

Και κλείνω με το θέμα της Χρυσής Αυγής. Η διεύρυνση που αποτόλμησε με εθνικιστές ευρύτερης αντίληψης ως προς το θέμα της αναγκαιότητας ανθρώπινης επικοινωνίας με άλλους πολιτικούς χώρους, για να μάθουμε επί τέλους μέσα σε ένα κλίμα ψυχραιμίας και νηφαλιότητας τι συνέβη στο παρελθόν, και τι πραγματικά πρεσβεύουν στην μετανεωτερική τους έκφανση ο φασισμός, ο κομμουνισμός, ο φιλελευθερισμός και όποιος άλλος «ισμός» ή εσμός βρίσκεται μπροστά μας, της απέδωσε στον Δήμο της Αθήνας ένα ποσοστό άνω του 16%, ποσοστό διπλάσιο από αυτό που πήρε την επόμενη μόλις εβδομάδα, στις ευρωεκλογές στην ίδια περιοχή. Συνεννοηθήκαμε και σε αυτό το θέμα;

Το πολιτικό παιχνίδι παίζεται με συγκεκριμένους όρους, σε συγκεκριμένο γήπεδο, με συγκεκριμένο κώδικα συμπεριφορά. Όπως και το φαγητό, δεν τρώγεται μόνο με μαχαίρι, χρειάζεσαι και πηρούνι και κουτάλι. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η αριστερά. Τα μαχαίρια της βρίσκονται έξω ή πίσω από την θεατρική πολιτική σκηνή και δεν ταυτίζονται με τα πολιτικά της κόμματα. Οι δικηγόροι της μόνο, επικαλούμενοι την νομική τους υποχρέωση, σπεύδουν να τα υπερασπισθούν στα δικαστήρια. Όποιος είναι «νταής» και «μάγκας» ας ακολουθήσει τις μεθόδους της αριστεράς. Προσοχή μόνο στο τραίνο, καθότι «οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τραίνο… γιατί ο μάγκας οδηγός δεν πάτησε το φρένο»!

Χρίστος  Γούδης

πηγη