Η δήθεν επαναδιαπραγμάτευση του χρέους αποκαλύπτει τους εθνικούς μειοδότες

 ΜΕΡΟΣ Α’
Γιώργος Βάμβουκας,
Καθηγητής Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ)
Η συζήτηση για την αναδιάρθρωση, την επαναδιαπραγμάτευση ή όπως αλλιώς θέλετε του δημοσίου χρέους της Ελλάδας, έχει για τα καλά ανοίξει στα αρμόδια όργανα της Ευρωζώνης και σε διάφορα διεθνή φόρουμ. Ποια είναι η σύνθεση του ελληνικού δημοσίου χρέους και ποιο είναι το μέρος του χρέους που θα μπορούσε να μπει σε διαδικασία επαναδιαπραγμάτευσης; Με βάση τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, τον
Ιούλιο του 2014 το επίσημο χρέος του ευρύτερου δημόσιου τομέα εκτιμάται σε 391 δις ευρώ (€), εκ των οποίων τα 324 δις € θεωρούνται χρέος της κεντρικής κυβέρνησης και τα υπόλοιπα 67 δις € αντιπροσωπεύουν χρέος οργανισμών και επιχειρήσεων του ευρύτερου δημοσίου τομέα. Τα δύο προηγούμενα κουρέματα του Φεβρουαρίου και του Δεκεμβρίου του 2012, είχαν γίνει με κριτήριο το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης.

Δηλαδή, αν σήμερα ξεκίναγε η διαδικασία ενός τρίτου κουρέματος του ελληνικού δημοσίου χρέους, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης ύψους 324 δις €, θα αποτελούσε το σημείο εκκίνησης των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στην Ελλάδα, την τρόικα και τους πιστωτές. Από τα 325 δις €, τα 242 δις € αφορούν δάνεια, τα 68 δις € είναι κρατικά ομόλογα μεσομακροπρόθεσμης διάρκειας και τα υπόλοιπα 15 δις € είναι έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου χρονικής διάρκειας μικρότερης του έτους. Στην περίπτωση τρίτου κουρέματος, το ποσό που θα έμπαινε σε διαδικασία συζήτησης θα ήταν μόνο τα 68 δις €. Απεναντίας, στο ενδεχόμενο επιμήκυνσης θα έπεφτε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το ποσό των 310 δις € (242+68=310). Ως γνωστόν, η επιμήκυνση του χρέους για πενήντα και πλέον χρόνια, είναι η πολιτική που επιζητούν να μας επιβάλλουν οι γερμανοί και γενικότερα η παρεούλα των Βρυξελών. Αρκετές φορές από τη θέση αυτή έχω σχολιάσει το γεγονός, ότι, ένα τρίτο κούρεμα μπορεί οι πολιτικοί για επικοινωνιακούς λόγους να το επιθυμούν, ωστόσο στην πράξη χαρακτηρίζεται ουτοπικός και μάλλον ανέφικτος στόχος.

Για τους ακόλουθους πέντε βασικότατους λόγους, η οποιαδήποτε μέθοδος αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημοσίου χρέους καθίσταται μέγας γρίφος. Ο πρώτος παράγοντας σχετίζεται με την παραδοχή ότι το 74,5% του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης απεικονίζεται σε δάνεια, που σημαίνει ότι οι διάφοροι πιστωτές μας δανείζουν με ρευστό ρευστό. Τα διάφορα κοινοβούλια των ευρωπαϊκών χωρών, που αποφάσισαν στα πλαίσια των μνημονίων να μας χορηγούν ρευστό, για κοινωνικούς λόγους είναι αδύνατον να εγκρίνουν κούρεμα δανείων, που δίνονται στην Ελλάδα με χρηματικούς πόρους των πολιτών τους. Τον Δεκέμβριο του 2009, τα κρατικά ομόλογα μεσομακροπρόθεσμης διάρκειας μαζί με τα έντοκα γραμμάτια, αποτελούσαν το 97,3% του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης και μόλις το υπόλοιπο 2,7% ήταν σε δάνεια και μάλιστα προς την Τράπεζα της Ελλάδος. Είναι, ναι ή όχι, πράξη εθνικής μειοδοσίας, το εθνικά επιζήμιο γεγονός, ότι, οι ΓΑΠ, Βενιζέλος, Παπαδήμος, Σαμαράς και σία, στα πλαίσια των μνημονιακών δεσμεύσεων, εξαναγκάζουν την πατρίδα μας να δανείζεται σε ρευστό, με συνέπεια το μεγαλύτερο μέρος του χρέους να είναι σε δάνεια και οι γύπες πιστωτές να μας έχουν  για πολλές δεκαετίες δεμένους χειροπόδαρα; Ακολουθεί η συνέχεια με τις εγκληματικές πράξεις των εθνικών μειοδοτών.



Η δήθεν επαναδιαπραγμάτευση του χρέους αποκαλύπτει τους εθνικούς μειοδότες

 ΜΕΡΟΣ Β’

Γιώργος Βάμβουκας,
Καθηγητής Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ)


Το σημερινό άρθρο είναι συνέχεια του προηγούμενου, αναφορικά με τους παράγοντες που καθιστούν το τρίτο κούρεμα του ελληνικού δημοσίου χρέους ουτοπικό και τις εγκληματικές ευθύνες έναντι του έθνους, που έχουν οι ασκούντες την ανερμάτιστη μνημονιακή οικονομική πολιτική. Ο δεύτερος παράγοντας αφορά το γεγονός ότι τουλάχιστον το 90% του ελληνικού δημοσίου χρέους είναι εξωτερικό. Όταν λέμε εξωτερικό χρέος, σημαίνει ότι το σύνολο σχεδόν των δανείων ύψους 242 δις € το χρωστάμε σε ξένους πιστωτές (γερμανοί, αμερικανοεβραίοι, κ.ά.) και παράλληλα τα ομόλογα των 68 δις € τα κατέχουν κυρίως ξένοι. Συνεπώς, τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, ως προς την επιλογή της μεθόδου αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους, έχουν οι ξένοι πιστωτές που τους οφείλουμε το σύνολο σχεδόν του χρέους. Απεναντίας, τον Δεκέμβριο του 2009, το 80% του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης ήταν εσωτερικό, δηλαδή το χρωστάγαμε στους εαυτούς μας (ελληνικές τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, εγχώρια φυσικά πρόσωπα, κ.ά.). Είναι, ναι ή όχι, πράξη εθνικής προδοσίας, η δολοφονική πολιτική των ΓΑΠ, Βενιζέλου, Παπαδήμου, Σαμαρά και σία, που κατάντησαν την πατρίδα μας, να οφείλει τουλάχιστον το 90% του δημοσίου χρέους της σε κάθε λογής κόνδορα πιστωτή;

Ο τρίτος παράγοντας πηγάζει από το γεγονός, ότι, το εγχώριο τραπεζικό σύστημα είναι καταχρεωμένο και ουσιαστικά πτωχευμένο, με επακόλουθο οι βραχυμεσοπρόθεσμες προοπτικές της ελληνικής οικονομίας να χαρακτηρίζονται από πολλούς έγκριτους αναλυτές αρνητικές. Οι ελληνικές τράπεζες και βασικά οι τέσσερις συστημικές (ΕΤΕ, Πειραιώς, Alpha Bank και Eurobank), έχουν χρέη προς το Ευρωσύστημα και άλλα διεθνή πιστωτικά ιδρύματα τουλάχιστον 200 δις € και κόκκινα δάνεια γύρω στα 80 δις €. Ως γνωστόν, οι τράπεζες προβαίνουν σε διεθνή δανεισμό με την εγγύηση του κράτους και για αυτό τα χρέη τους αθροίζονται στο εξωτερικό χρέος της χώρας. Οι καταχρεωμένες  ελληνικές τράπεζες και η αλματώδης άνοδος των μη εξυπηρετούμενων δανείων (κόκκινα δάνεια), καθιστούν τις βραχυπρόθεσμες προοπτικές της εθνικής μας οικονομίας αρνητικές, με επακόλουθο οι πιθανότητες επιτυχίας της οποιασδήποτε μεθόδου πολιτικής αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους να χαρακτηρίζονται αποκαρδιωτικές. Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι μετά το 2008, όλες οι κεφαλαιακές ενισχύσεις των ελληνικών τραπεζών ,έχουν γίνει με πολιτικές που προκάλεσαν την ακατάσχετη αύξηση του δημοσίου χρέους. Ερώτημα προς έλληνες πατριώτες: Είναι ναι ή όχι, πράξη εθνικής μειοδοσίας, η απόφαση εκείνων των κυβερνώντων, που αποφάσισαν χωρίς να ρωτήσουν τον ελληνικό λαό με την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, ότι, η κεφαλαιακή ενίσχυση των πτωχευμένων ελληνικών τραπεζών, θα γίνεται με πολιτικές που θα αυξάνουν συνεχώς το δημόσιο χρέος της πατρίδας;

Ένας τέταρτος παράγοντας, τον οποίο προσωπικά θεωρώ εξαιρετικά σοβαρό, είναι η ύπαρξη των “συμφωνιών ανταλλαγής” (swaps) αξίας πολλών δις €, τα οποία ναι μεν δεν αθροίζονται στο τρέχον δημόσιο χρέος, αλλά τα κατέχουν ξένοι πιστωτές και με την λήξη τους θα πρέπει να αποπληρωθούν από το ελληνικό κράτος. Ποια είναι η συνολική αξία των swaps, που έχουν συνάψει το ελληνικό δημόσιο και οι εγχώριες συστημικές τράπεζες; Οι δικοί μου υπολογισμοί εκτιμούν την αξία των swaps μεταξύ 100 και 170 δις €. Το εύρος της διακύμανσης οφείλεται στο γεγονός, ότι, ουδείς γνωρίζει, παρά μόνον ελάχιστοι καθεστωτικοί (Σαμαράς, Στουρνάρας, Χαρδούβελης και σία), την αξία των swaps που έχουν συνάψει το υπουργείο οικονομικών και οι τράπεζες, ώστε να μεταθέσουν χρέος στο μέλλον και πλασματικά να μην εμφανίζεται στο παρόν. Ερώτημα έλληνα ανέργου και αλύπητα χαρατσωμένου: Αν  πρωθυπουργοί και υπουργοί οικονομικών, συνάπτουν “συμφωνίες ανταλλαγής” ασύστολα και φορτώνοντας με πολλές δεκάδες δις € δημόσιο χρέος τις επόμενες  γενεές ελλήνων, θεωρούνται μειοδότες, προδότες ή πατριώτες; Τα ανωτέρω ερωτήματα απαιτούν άμεσης και πειστικής απάντησης. Με το παραμύθι της επαναδιαπραγμάτευσης του δημοσίου χρέους, η κλίκα ΓΑΠ, Βενιζέλου, Σαμαρά και λοιποί, ουσιαστικά προσπαθούν να ρίξουν στάχτες στα μάτια των πολιτών, για τα εγκλήματα που έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν σε βάρος του ελληνικού έθνους.