Λίγες εβδομάδες πριν οι Κούρδοι μιλούσαν για την ανακήρυξη
της ανεξαρτησίας τους και για την δια παντός απόσπασή τους από το κράτος του
Ιράκ. Προετοίμασαν επιτροπές για την προετοιμασία του σχετικού δημοψηφίσματος.
Οι ιρακινές σημαίες εξαφανίστηκαν από όλα τα κρατικά κτήρια. Για πρώτη φορά, οι
Κούρδοι, νιώσαμε τόσο κοντά στην πραγματοποίηση του ονείρου μας.
Η ευκαιρία μας δόθηκε από τους ισλαμιστές αντάρτες που
σάρωσαν το Ιράκ, κατέλαβαν τις σουνιτικές επαρχίες και έτρεψαν σε φυγή τον
ιρακινό στρατό, την παλαιά μας Νέμεση, από τα σύνορά μας. Τώρα όμως φαίνεται
ότι οι ισλαμιστές, επιτιθέμενοι και σε εμάς, κατάστρεψαν το όνειρό μας. Τώρα
που οι ΗΠΑ ενισχύουν τους Κούρδους με αεροπορικές επιδρομές, δεν είμαι σίγουρος
ότι μπορούμε να μιλάμε, πια, για ανεξαρτησία.
Για την ώρα μπορεί να είμαστε ήσυχοι, αλλά το αίτημα
εκατομμυρίων Κούρδων για ένα δικό τους κράτος θα επανέλθει. Οι ισλαμιστές δεν
θα βυσσοδομούν στα σύνορά μας για πάντα και οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί κάποια
μέρα θα σταματήσουν. Τότε θα βγούμε στους δρόμους ξανά και με την σημαία μας να
κυματίζει θα επιδιώξουμε την ανεξαρτησία μας.
Όχι, δεν είμαστε οπορτουνιστές. Απλώς, μόνο η ύπαρξη ενός
δικού μας κράτους αποτελεί απάντηση στον αγώνα μας. Μιλώ για τους Κούρδους του
Ιράκ. Δεν έχουμε τίποτα το ευχάριστο να θυμόμαστε από αυτή τη χώρα. Διώξεις,
φυλακίσεις, εκτοπίσεις και γενοκτονίες. Δεν υπάρχει ούτε μια κουρδική
οικογένεια στο Ιράκ που να μη θρηνεί κάποια απώλεια. Μητέρες ακόμα περιμένουν
για τα οστά των γιών και των θυγατέρων τους, που τάφηκαν από τον Σαντάμ
Χουσεΐν, στη δεκαετία του 1980, να βρεθούν και να τους αποδοθούν, αυτά έστω.
Στο Ιράκ χρησιμοποιείται ο όρος «κουρδική-αραβική
αδελφότητα», τον οποίο προώθησαν διάφορα ιρακινά καθεστώτα. Στην πραγματικότητα
αυτό που επικρατεί είναι η κουρδική – αραβική καχυποψία και έλλειψη
εμπιστοσύνης. Για τους Κούρδους το κράτος του Ιράκ είναι η πηγή όλων των δεινών
τους και για τους Ιρακινούς οι Κούρδοι είναι η πηγή της αστάθειας της χώρας
τους.
Και οι δύο πλευρές έχουν δίκιο. Το Ιράκ μας φέρθηκε βάναυσα,
επί δεκαετίες και πολεμήσαμε κατά των καθεστώτων της Βαγδάτης, επί χρόνια. Οι
Κούρδοι και το Ιράκ μοιάζουν με συζύγους που καυγαδίζουν ξανά, μετά από κάθε
απόπειρα συμφιλίωσης. Ο γάμος τους όμως είναι επιβεβλημένος και αυτό που απλώς
χρειάζεται είναι ένας σοφός για να καθορίσει τους όρους του αναπόφευκτου
διαζυγίου.
Η δημιουργία ενός κουρδικού κράτους θα επιλύσει, εξάλλου και
πολλά άλλα προβλήματα. Οι δυτικοί ηγέτες πρέπει να καθίσουν και να σκεφτούν,
κάποια στιγμή, πόσες φορές χρειάστηκε να σπεύσουν για να διασώσουν τους
Κούρδους του Ιράκ. Στη διάρκεια της μέχρι τώρα ζωής μου αυτό συνέβη τρεις
φορές.
Το 1991, όταν ήμουν 12 ετών, προσευχόμασταν να έρθουν οι
δυτικοί να μας σώσουν από την εκδικητική μανία του ιρακινού στρατού, ο οποίος
μόλις είχε ηττηθεί στο Κουβέιτ. Πράγματι ήρθαν. Δημιούργησαν μια ζώνη
απαγόρευσης πτήσεων και απέτρεψαν μια γενοκτονία. Το 2003, ξανά, ελπίσαμε ότι ο
Τζορτζ Μπους, θα εκδιώξει τον Σαντάμ, καθώς φοβόμασταν ότι αυτός θα μας έπληττε
ξανά με χημικά όπλα.
Τώρα, για τρίτη φορά, σε λιγότερα από 30 χρόνια, βλέπω πάλι
τις δυτικές δυνάμεις να αποστέλλουν πολεμικά αεροσκάφη για να προστατεύσουν
τους Κούρδους από μια νέα καταστροφή. Για πόσο καιρό θα γίνεται αυτό; Αν αυτοί
δεν κουράστηκαν από αυτό το παιχνίδι, οι Κούρδοι σίγουρα έχουν κουραστεί. Είναι
ανόητο να προσπαθείς να πείσεις τους Κούρδους να παραμείνουν εντός του Ιράκ και
κάθε 10 χρόνια να στέλνεις πολεμικά αεροσκάφη για να τους διασώζεις, από την
ίδια τους τη χώρα.
Μέρος της εχθρότητας των γειτόνων για τους Κούρδους,
προέρχεται ακριβώς από την κίνηση αυτή των δυτικών. Έτσι είναι πλέον καιρός οι
δυτικοί, οι οποίοι χάραζαν τα σύνορα της Μέσης Ανατολής, μετά τον Α’ Παγκόσμιο
Πόλεμο, να επιτρέψουν πλέον στους Κούρδους να δημιουργήσουν κυρίαρχο κράτος
στην περιοχή.
ΠΗΓΗ: TIME, 14 Αυγούστου 2014
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών.
Σεμνα και ταπεινα παρακαλω και στη μητρική σας γλώσσα για να μεταφράζονται