Ή ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ Ή ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ

Η χώρα σε κρίσιμο σταυροδρόμι: Φεύγουν αλλά αφήνουν πίσω τους ερείπια
Η αντικειμενική αδυναμία αποπληρωμής του χρέους είναι η μεγαλύτερη πρόκληση μετά το 1821. Το χρέος έχει καταστρέψει την χώρα, είναι μια αλυσίδα δεμένη στα πόδια της που την βυθίζει. Τα δεσμά αυτά δεν μπορούν να σπάσουν και η χώρα να ξεφύγει απ’ αυτή την κατάσταση διότι δεν υπάρχει ανάπτυξη και δεν υπάρχει ανάπτυξη γιατί δεν υπάρχει ρευστότητα, και δεν υπάρχει ρευστότητα γιατί οι τράπεζες δεν έχουν χρήματα, και δεν έχουν χρήματα γιατί δεν έχουν πρόσβαση στις αγορές και στις αγορές δεν πρόκειται να βγούμε γιατί απλά χρωστάμε της μιχαλούς.
    

Το πρόβλημα του χρέους λοιπόν δεν λύνεται. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. επιχείρησε να διαχειριστεί μία κατάσταση παρά να κάνει βήματα προς την οριστική επίλυση του προβλήματος όπως δεσμεύονταν προεκλογικά. Οι πολιτικές που επέλεξε ο Αντώνης Σαμαράς ως πρωθυπουργός, μπορεί να μην ήταν προδοτικές, αλλά ήταν άκρως συντηρητικές. Και με αυτές τις πολιτικές η χώρα δεν μπορεί να δει μέλλον.

Οι επιλογές που υπάρχουν είναι δύο: Ή διαγράφεται το χρέος ή… διαγράφεται η Ελλάδα όπως την ξέρουμε σήμερα. Πρόκειται για απόφαση που αφορά έναν ολόκληρο λαό. Στις αγορές δεν πρόκειται να γυρίσουμε με αυτό το χρέος.

Αυτό τη στιγμή το χρέος βρίσκεται σχεδόν στα 320 δισ. ευρώ ή στο 177% του ΑΕΠ και αντί να μειώνεται τραβάει την ανηφόρα. Μάλιστα του «κούρεμα» που έγινε με το λεγόμενο PSI και ήταν ύψους 106 δισ. ευρώ κινδυνεύει να χαθεί και να γυρίσουμε στα παλιά παρά το γεγονός ότι καταστράφηκαν Ασφαλιστικά Ταμεία και κατέρρευσε το ασφαλιστικό σύστημα, ομολογιούχοι έχασαν τα λεφτά τους, οι τράπεζες χρειάσθηκε να ανακεφαλαιοποιηθούν πάλι με δικά μας χρήματα κ.α.

Πριν το PSI το δημόσιος χρέος ήταν 355,1 δισ. ευρώ ή 170,3%. Τώρα έφτασε στα 320 δισ. ευρώ (χάθηκαν δηλαδή τα 71 δισ. όφελος του «κουρέματος) και επί του ΑΕΠ αυξήθηκε κατά περίπου 7%. Κι αυτό γιατί το ΑΕΠ υπέστη μία σύνθλιψη στα χρόνια του μνημονίου.

Με αυτή την κατάσταση λοιπόν όχι δεν πρόκειται να μειωθεί στο 120% του ΑΕΠ το χρέος το 2022, όχι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, αλλά συνεχώς θα αυξάνεται διότι απλά δεν υπάρχει ίχνος ανάπτυξης και θα πνίγει τη χώρα. Αυτό που υπάρχει είναι ύφεση που σαρώνει τα πάντα.

Για να μπορέσει μία χώρα να μπει σε πρόγραμμα νοικοκυρέματος των οικονομικών της ιδίως με το μέγεθος του χρέους που έχει η Ελλάδα θα πρέπει να καταγράφει ανάπτυξη 6-7% για τουλάχιστον μία 10ετία. Και στη χώρα μας τέτοιο ποσοστό ανάπτυξης δεν φαίνεται ούτε με τα κιάλια.

Άρα δύο μόνο πράγματα μπορούν να συμβούν. Ή διαγράφεται το χρέος της Ελλάδας ή η Ελλάδα φεύγει από το ευρώ. Ίσως μία τέτοια απόφαση να είναι εξαιρετικά δύσκολη και επώδυνη γιατί η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή, στα βόρεια σύνορα της έχει την Βουλγαρία, στα ανατολικά της σύνορα έχει την Τουρκία και από εκεί και κάτω το χάος.

Το δε ευρώ «Νο2» που σκέφτονται κάποιοι στην Ευρωζώνη για τις χώρες του Ευρωπαικού Νότου δεν είναι λύση, γιατί όπως τονίζουν και επιφανείς οικονομολόγοι δεν υπάρχει καμία προοπτική από μια τέτοια επιλογή όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη.

Η θέση της Ελλάδας είναι ύψιστης γεωστρατηγικής σημασίας και αυτό πρέπει να τον εκμεταλλευτούν οι κυβερνήσεις. Κάτι που δεν έκαναν μέχρι σήμερα. Το πρόβλημα πρέπει να τον δουν ως εθνικό και όχι ως οικονομικό. Πρέπει να πείσουν τους εταίρους πως πρέπει να αντιμετωπιστεί με εθνικούς όρους και όχι με οικονομικούς.

Αν καταρρεύσει η Ελλάδα, με τις δραματικές εξελίξεις που υπάρχουν στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και με την κατάσταση στην Ευρωζώνη τότε έρχεται η σειρά και άλλων χωρών, πολύ μεγαλύτερων, όπως η Ιταλία και η Ισπανία. Κανείς λοιπόν δεν θέλει να χάσει ένα δυτικό προπύργιο. Και σε αυτό πρέπει να επενδύσει η κάθε ελληνική κυβέρνηση.  

Οι Δυτικοί πρέπει να το αντιληφθούν. Ή πρέπει να στηρίξουν το προπύργιο που λέγεται Ελλάδα ή αλλιώς το χάνουν. Και δεν είναι τόσο δύσκολο να το στηρίξουν όταν το χρέος πλέον είναι σε κράτη και όχι σε τράπεζες. Πόσο μάλλον όταν το χρέος δεν μπορεί και δεν πρόκειται ποτέ να αποπληρωθεί. Άρα θεωρείται χαμένο.

Μια ελπίδα για την Ελλάδα ήταν η εξόρυξη πετρελαίου από το Ιόνιο, αλλά με την τιμή του πετρελαίου να κατρακυλά κανείς χρηματοδότης δεν πρόκειται να αναλάβει το μεγάλο κόστος. Αν δεν σταθεροποιηθεί η τιμή του πετρελαίου πάνω από τα 80 δολάρια το βαρέλι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, αφού το κόστος εξόρυξης του πετρελαίου από το Ιόνιο είναι μεγάλο.

Με την κρίση όμως στον τομέα της ενέργειας θα απαιτηθούν για να φανεί «φως» τουλάχιστον τρία χρόνια. Δεν συζητάμε για τους υδρογονάνθρακες νότια της Κρήτης. Για αυτούς θα απαιτηθούν πολλά χρόνια με το ρυθμό που τρέχουν οι εξελίξεις.

Τα διλήμματα λοιπόν είναι τεράστια και οι αποφάσεις κρίσιμες. Η Ελλάδα πρέπει να εκμεταλλευτεί τη γεωστρατηγική της θέση, όπως επίσης και το γεγονός ότι η λιτότητα στις χώρες της Ευρωζώνης έχουν σαν αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό πεδίο, με την αριστερά (Ποδέμος στην Ισπανία), την άκρα δεξιά (Λεπέν στη Γαλλία) και τα αντιευρωπαικά κόμματα (Φάρατζ στη Βρετανία) να ενισχύονται.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και επιβάλλεται να ληφθούν κρίσιμες αποφάσεις για τη σωτηρία της πατρίδας και του λαού της που περνάει μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις (σίγουρα οικονομικές, αλλά και εθνικές) στην ιστορία της.

Δεν έχει σημασία ότι πέφτει η κυβέρνηση, όπως όλα δείχνουν, αλλά τι θα γίνει από εδώ και στο εξής. Πρέπει να υπάρξει ένα σχέδιο ολοκληρωμένο με ορίζοντα τουλάχιστον 10ετίας. Πρέπει να δοθεί στο λαό μία ελπίδα και όχι λόγια ψεύτικα και μεγάλα σαν και αυτά που ακούγονται τις τελευταίες ημέρες σε μία «δημοπρασία» της καρέκλας της εξουσίας.

Ο κόσμος πεινάει, η υγεία είναι πεθαμένη, η παιδεία παραπαίει, η άμυνα διαλύεται (σώζεται μέχρι σήμερα σε ένα βαθμό λόγω της υπερπροσπάθειας των στελεχών των Ένοπλων Δυνάμεων) ελλείψει δαπανών. Ή τώρα ή ποτέ…defencenet.