Δεύτερο συνέδριο Σύριζα: Η επιτομή της πολιτικής απάτης και της αλαζονείας

Το 2ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι κεντρικό θέμα των ημερών για τα ΜΜΕ ενώ ποσώς ενδιαφέρει τη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Τέτοιες παραδοξότητες είναι βέβαια συνηθισμένες καθότι τα ΜΜΕ δεν πληροφορούν, αλλά καθοδηγούν. Θα συμφωνήσω με την πλειοψηφία των Ελλήνων, πλην όμως οφείλουμε να μην παραβλέπουμε τα στοιχεία που κρύβονται πίσω από τα «αριστερά συνέδρια» και τις «ριζοσπαστικές φιέστες». Στην προκείμενη περίπτωση η εισήγηση
του Τσίπρα, μία ομιλία που εξ’ αντικειμένου δεν προσφέρεται για κριτική παρά μόνο για πανηγυρική κομματική συναίνεση, για εμάς είναι ένα άριστο εργαλείο εξαγωγής συμπερασμάτων. Εξ’ άλλου ουδείς κρίνει ιδεολογικά την αριστερά ει μη μόνο την μετράει ως προς την επαρκή αριστεροσύνη της. Αυτό πράττουν σήμερα όλες οι πολιτικές παρατάξεις. Ας την κρίνουμε λοιπόν εμείς που δεν συνοδοιπορούμε σε τίποτε με κανέναν.
Ο Τσίπρας λοιπόν εκκινώντας την εισήγησή του αναφέρθηκε σε ρήση του Γκράμσι και υποστήριξε ότι η αισιοδοξία της βούλησης έφερε τις νίκες (εννοώντας τις εκλογικές) για την αριστερά και συγκεκριμένα τον ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς αποπειράθηκε να τονώσει το ηθικό των συνέδρων οι οποίοι ήδη αρχίζουν να προσβάλλονται από το μικρόβιο του φόβου.
Η «αισιοδοξία της βούλησης» βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν εμπεριέχει καμία λογική πολιτική σημασία παρά μόνο μεταφυσική έννοια. Αυτό αιτιολογείται από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ακριβώς τα ίδια πράγματα επί δεκαετίες χωρίς κανένα πολιτικό αποτέλεσμα.
Ο Τσίπρας δεν αναφέρθηκε στις πραγματικές αιτίες των εκλογικών νικών του ΣΥΡΙΖΑ που είναι κυρίως τρείς: Η παρακμή και η απαξίωση των πολιτικών κομμάτων και του «πολιτικού κόσμου», η επί δεκαετίες ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς στα ΜΜΕ, στην Παιδεία και στο πεζοδρόμιο και στις πριν τις εκλογές επισκέψεις του ιδίου σε γνωστά ευαγή ιδρύματα των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Αυτά είναι γεγονότα γνωστά σε όλους αλλά του διέφυγαν και αντ’ αυτών ανακάλυψε την αισιοδοξία της βούλησης. Ξεκίνησε λοιπόν με ένα ψέμα που δεν σχολιάστηκε από κανέναν.
Συνέχισε με ένα εντυπωσιακό ερώτημα που θα τεθεί προς διαβούλευση. «Έχει νόημα η αριστερά να έρχεται στην εξουσία σε δύσκολους καιρούς;». Προφανώς η απάντηση που θα δοθεί από τον ίδιο και τους ομοίους του θα είναι καταφατική. Γιατί εάν ήταν αρνητική θα πρέπει να πάνε όλοι γρήγορα στα σπίτια τους. Μέχρι εδώ όλα είναι αναμενόμενα. Το εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι ετέθη στο συνέδριο τέτοιο ερώτημα και μάλιστα από τον αριστερό πρωθυπουργό.
Αυτό αναπόδραστα μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι μέσα στην αριστερά υπάρχουν πολλά πονηρά πνεύματα που αρέσκονται στα εύκολα και στα έτοιμα ενώ στα δύσκολα προτιμούν να ποιούν την νήσσα. Αυτή η ψυχολογία χαρακτηρίζει πολλούς αριστερούς και αριστεριστές κηφήνες που απαιτούν τα πάντα χωρίς να είναι ικανοί να προσφέρουν ή να δημιουργήσουν το παραμικρό. Και φαίνεται ότι στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν πολλοί τέτοιοι για να τεθεί τέτοιο θέμα στην εισήγηση του συνεδρίου τους.
Το επόμενο καίριο ερώτημα που έθεσε ο Τσίπρας στο συνέδριό τους ήταν το εξής: «Είναι ρεαλιστικό η αριστερά να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ;».
Και συνέχισε προκαταλαμβάνοντας την απάντηση που όλοι έχουμε αντιληφθεί λέγοντας ότι η έξοδος από το ευρώ δεν αποτελεί προοδευτικό σχέδιο. Δεν θα επιμείνουμε στο γεγονός ότι πριν δύο περίπου χρόνια η πιθανή έξοδος της χώρας από την ΕΕ και από το ευρώ θα ήταν το δυνατό χαρτί της αριστεράς για την απαλλαγή από το μνημόνιο. Αυτά είναι γνωστά. Θα επιμείνουμε στη νεοπαγή ρήση ότι η έξοδος από το ευρώ δεν αποτελεί προοδευτικό σχέδιο.
Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι η παραμονή στο ευρώ είναι προοδευτικό σχέδιο ή τουλάχιστον απαραίτητη προϋπόθεση, εάν κάποιο τέτοιο σχέδιο υπάρχει. Μόνο που οι πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης που στηρίζουν με ζέση το ευρωπαϊκό νόμισμα είναι τα φιλελεύθερα και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Είναι λοιπόν εκπληκτικός ο τρόπος που συναντώνται και συναινούν σε καίρια πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα οι μαρξιστές με τους φιλελεύθερους «χάριν της προόδου» και χάριν των λαών της Ευρώπης. Οποία θυσία!!!
Στη συνέχεια, ο Τσίπρας, αναρωτήθηκε εάν υπάρχει πεδίο για συμμαχία της αριστεράς με άλλες πολιτικές δυνάμεις. Δηλαδή με αυτούς που «κατέστρεψαν τη χώρα», με το παλιό, με τη συντήρηση, με τη διαπλοκή, με τους λακέδες του μεγάλου κεφαλαίου; Δεν έγινε συγκεκριμένος, πώς να γίνει άλλωστε; Αυτά τα θέματα απαιτούν επιδέξιους χειρισμούς και τίθενται σταδιακά ώστε να γίνουν ευκολοχώνευτα. Είναι προφανής η ανησυχία της κυβέρνησης (και σε δεύτερο βαθμό του κόμματος) για μία πιθανή, θα λέγαμε επερχόμενη και καταστροφική αποτυχία. Έμμεση πρόσκληση λοιπόν για τους διψώντες για εξουσία με αντίτιμο την κατανομή των βαρών για την καταστροφή της χώρας.
Έτσι τα βλέπουμε εμείς, και δυστυχώς έτσι είναι.
Θα επανέλθουμε με το δεύτερο μέρος της κριτικής μας.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ