Ο Μπελογιάννης και ο μαζοχισμός των αστών

Η τελευταία εβδομάδα του Μαρτίου σημαδεύτηκε από τα όσα ειπώθηκαν και τα όσα γράφτηκαν για την 65η επέτειο της εκτέλεσης του καταδικασμένου για κατασκοπεία υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης, μέλους του ΚΚΕ, Νίκου Μπελογιάννη. Αναρίθμητα τα όσα ακούστηκαν ή διαβάστηκαν όλες αυτές τις ημέρες. Τώρα, που το όλο θέμα έφυγε από την επικαιρότητα, είναι μια ευκαιρία να το εξετάσουμε από μια άλλη οπτική γωνία.
Καταρχάς, ας δούμε κάποια αποσπάσματα ενός συγκεκριμένου κειμένου πάνω στο ζήτημα αυτό.

«Όταν θέλουμε να τιμήσουμε την Ιστορία μας, πρέπει να ξέρουμε τι τιμούμε και για ποιον λόγο το τιμούμε. Χωρίς επίγνωση δεν υπάρχει ουσιαστική τιμή.Ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν ένα στέλεχος του ΚΚΕ. Πολέμησε στον Εμφύλιο για να επικρατήσει το ΚΚΕ. Εστάλη παράνομα στη μετεμφυλιακή Ελλάδα από το ΚΚΕ. Όπου συνελήφθη, δικάστηκε κι εκτελέστηκε ως στέλεχος του ΚΚΕ. Ουδέποτε αμφισβήτησε αυτή την ένταξη, ακόμη κι αν κάποια στιγμή η αμφισβήτησή της ίσως του είχε σώσει τη ζωή. Πέθανε γι' αυτό που ήταν και γι' αυτό που ήθελε να είναι. Τιμούμε λοιπόν έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Τον άνθρωπο που έδρασε και πέθανε για το κόμμα του, τις ιδέες και τις πεποιθήσεις του χωρίς να στεκόμαστε ούτε στο κόμμα ούτε στις ιδέες ούτε στις πεποιθήσεις.Δεν τον αλλάζουμε για να αρέσει σε όλους και δεν τον φτιασιδώνουμε επειδή δεν αρέσει σε κάποιους. Τον δεχόμαστε όπως του άρεσε να είναι ο ίδιος. […]
Δεν χρειάζεται άλλωστε καμία υπέρβαση ορίων για να καταστεί αποδεκτός. Η ελληνική δημοκρατία οφείλει να τιμά τους ήρωες και τους πρωτομάστορες όλων των παρατάξεων που τη συγκροτούν. Στο πάνθεον της δημοκρατίας ανήκουν όλοι. Ακόμη και όσοι την πολέμησαν; Τώρα πια ναι. Η λήθη και η μνήμη είναι τα δυο πόδια στα οποία οφείλει να στηρίζεται ένα σύγχρονος δημοκρατικός πολιτισμός. […]
Μόνο έτσι μια οφειλόμενη τιμή δεν θα μετατραπεί υποχθονίως σε μεταχρονολογημένη δικαίωση. Διότι αν η τιμή είναι υποχρέωση μιας δημοκρατίας, η δικαίωση υπόκειται στη διακριτική αρμοδιότητα της Ιστορίας. Άλλη δουλειά η μια, άλλη δουλειά η άλλη. Κι υποθέτω ότι όλοι όσοι στεκόμαστε με σεβασμό απέναντι στον Νίκο Μπελογιάννη δεν έχουμε καμία πρόθεση ή φιλοδοξία ούτε να ξαναζήσουμε έναν Εμφύλιο, ούτε να ξαναγράψουμε την έκβασή του ούτε να εξιδανικεύσουμε μια τραγωδία. Να τον τιμήσουμε θέλουμε».
Ούτε στον «Ριζοσπάστη», ούτε στην «Αυγή», ούτε στην φυλλάδα των συντακτών δημοσιεύτηκαν τα παραπάνω, αλλά στα «Νέα» με την υπογραφή του πιο φανατικού ίσως δημοσιογράφου υπερασπιστή της ΝΔ και του ίδιου προσωπικά του Κυριάκου Μητσοτάκη, δηλαδή του Γιάννη Πρετεντέρη! Δείχνει, με τον πλέον περίτρανο τρόπο, γιατί η αριστερά μπόρεσε να κυριαρχήσει παντού μετά την Μεταπολίτευση, φανερώνοντας ταυτόχρονα και το πολιτικό και δημοσιογραφικό κόμπλεξ κατωτερότητας των αστοδεξιών, οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να χαρακτηρίζουν ως «ήρωες» και «πρωτομάστορες» καθάρματα και προδότες, στους οποίους πρέπει να «στεκόμαστε με σεβασμό» και φυσικά να τους «τιμήσουμε». Αίσχος, αηδία, ντροπή…
Υπάρχει, όμως, και άλλο «μαργαριτάρι», πάλι από τα «Νέα», για το ίδιο θέμα, καθώς σ’ άλλο κείμενο, το οποίο μάλιστα εκφράζει και την επίσημη θέση της εφημερίδας, διαβάζουμε τα εξής: «Η αλήθεια όμως είναι πως το κορυφαίο στέλεχος του ΚΚΕ είχε ξεκάθαρη και σαφή στάση, συνεπή και καθαρή, όσο κι αν ενοχλεί, όσο κι αν οι δικές του ιδέες και τα οράματα στρεβλώθηκαν και οδήγησαν στα γνωστά καθεστώτα»!
Πόση αλητεία, πόση παραχάραξη της αλήθειας μπόρεσε να χωρέσει μέσα σε λίγες μόλις λέξεις. Ο πορωμένος εγκληματίας, ο σφαγέας αμάχων στον Μελιγαλά, το πειθήνιο όργανο του Στάλιν, το οποίο προσπάθησε κι αυτό να μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα ακόμη παράρτημα του «ερυθρού παραδείσου» και του σοβιετικού ιμπεριαλισμού, παρουσιάζεται ως ένας αγνός και ατόφιος ιδεολόγος με αγαθές προθέσεις, του οποίου οι «ιδέες και τα οράματα στρεβλώθηκαν»! Κάτι τέτοιες αθλιότητες (και ηλιθιότητες) δικαιολογούν πλήρως την ρήση του Λένιν για τους αστούς και το σκοινί με το οποίο οι ίδιοι θα φροντίσουν να προμηθεύσουν αυτούς που θα τους κρεμάσουν.
Βεβαίως, το κόμμα που εκμεταλλεύεται την μνήμη αυτού του προδότη, και του οποίου η τότε ηγεσία (Ζαχαριάδης) φρόντισε να κάνει τα πάντα, ώστε να εξασφαλίσει ότι ο Μπελογιάννης θα εκτελεστεί (η περιβόητη υπόθεση Πλουμπίδη) για τις πράξεις για τις οποίες κατηγορούνταν, έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί την οποιαδήποτε απειλή γι’ αυτό που πολεμούσε μέχρι το 1949. Έχει ενσωματωθεί πλήρως στο μεταπολιτευτικό καθεστώς, προσφέροντας ποικίλες υπηρεσίες στο σύγχρονο πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο. Το ΚΚΕ όχι μόνο νομιμοποιήθηκε πολιτικά το 1974, αλλά συνέβαλε (και συνεχίζει να συμβάλλει) στην ενδυνάμωση του συστήματος, το οποίο το νομιμοποίησε. Έχει μετατραπεί σ’ ένα καπιταλιστικό κομματικό μαγαζάκι, το οποίο συντηρεί την εκάστοτε ηγετική κλίκα που το διοικεί. Ιδεολογικά και πολιτικά το ΚΚΕ είναι τόσο επικίνδυνο για το υπάρχον καθεστώς όσο δραστικό είναι σήμερα και το σκουριασμένο γερμανικό πιστόλι του Μπελογιάννη, με το οποίο διέπραττε τα εγκλήματά του. Γι’ αυτό και η τόση μεγάλη καθεστωτική ανοχή και προστασία απέναντί του. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ